Hezkuntza Teknologia

Informazioaren, teknologien eta hezkuntzaren gizartea

Teknologi digitalek edozein pertsonen arteko komunikazioa errazten eta ahalbidetzen dute, lekua edo denbora inporta gabe. Komunikazioa ahozkoa, idatzia edo audiobisuala izan daiteke, eta era berean sinkronika edo asinkronika. Baita ere informazio ugari eskuragarri izatea ahalbidetzen dute; etxetik eta sareen bidez liburutegietan, erakundetan, eta mota askotako elkartetan sartu gaitezte. Teknologi hauek zerbitzuen kalitatea hobetzen dute, eta produkzio-jarduera berriak sortzeko aukera eman dute ere.

Baina desabantailak dituzte. Gero eta teknologiaren menpekoagoa da gure zibilizazioa, eta globalizazio prozesua mendebaldeko kulturaren nagusigoa ezartzen ari da, iparramerikarra batez ere, tokian tokiko kulturak kaltetuz. Ondorioz, herrialdeen arteko desberdintasun kulturalak eta ekonomikoak handitzen ari dira, “bretxa digitala” deitzen dena.

Aldaketa teknologiko hauek oso azkar gertatzen ari dira, eta ondorioz analfabeto teknologikoak agertzen ari dira. Hau kontuan izanda, hezkuntzaren erronka berria teknologiak erabiltzeko formakuntza ematea da, pertsonak informazioa bereizteko eta ondo erabiltzeko gai izan daitezen. Eskolek horretarako beharrezkoa den teknologia eta tresnak ez dituzte oraindik, eta tradiziozko irakaskuntza eskaintzen ari da, informazioaren gizartean bizitzeko beharrezkoa den irakaskuntza eskaini ordez.

Laburbilduz, honako hauek dira hezkuntzaren eginbeharrak:

• Teknologi berriak hezkuntza sistema eta kulturan integratzea.
• Hezkuntza metodoak eta helburuak berregituratu, eta ikasleak eta irakasleak eginkizunak egokitu.
• Ordenagailu sareen bidez formakuntza zabaldu.
• Hezkuntza ez formaleko ekintzak garatu.
• Formakuntza okupazionala berrikusi eta berplanteatu, teknologi berriek eskatzen dituen gaitasun berrien arabera.

Hezkuntza-Teknologia diziplina pedagogikoa bezala

Hezkuntza-Teknologia 40. hamarkadan sortu zen Estatu Batuetan. Bere ezaugarri nabarmenenak baliabide tekniko eta sofistikatuen erabilera eta formakuntza prozesu eraginkorren bilaketa dira. 50. eta 60. hamarkadetan arrakasta izan zuen eta komunikazio baliabideak erabiltzen hasi ziren ikaskuntza-irakaskuntza prozesuen eraginkortasuna hobetzeko. Hezkuntza-Teknologiak osperik handiena 70. hamarkadan lortu zuen.

80. hamarkadan  HT-k krisian sartu zen, eta hauek izan ziren egindako kritikak:

• HT-a ez da egokia eskoletan erabiltzeko, giro akademikoetan baizik.
• Irakasleak eta eskolak HT-aren kontsumitzaile bezala ikusi dira bakarrik.
• Irakasleen pentsamendu eta kultura pedagogikoak ez ditu kontuan hartzen.
• Soziologia kurrikularraren ekarpenak ez ditu kontuan hartu.

Gaur egun HTa aldaketa prozesu bat bizitzen ari da, eta IKTen eta hezkuntzaren arteko erlazioak eta elkarrekintza dira bere azterketa eremua.